Wcześniejsze cerkwie wznoszono tutaj w 1607, a następnie w 1681 roku. Druga z nich istniała do XIX wieku. Zachowany do dziś budynek rozpoczęto budować w 1901, a ukończono rok później. Architektem, który ją zaprojektował Wasyl Nahirnyj, który stworzył także podobne budowle w Lutowiskach oraz Lipiu. Jest jedyną zachowaną cerkwią drewnianą projektu W. Nahirnego na terenie Polski. W roku 1939 dobudowano obok murowaną dzwonnicę parawanową. Była to cerkiew filialna, należąca do parafii w Michniowcu (dekanat żukotyński) aż do roku 1951, kiedy okoliczne tereny zostały przekazane Polsce przez ZSRR w ramach wymiany. Przez krótki czas wykorzystywano ją, jako kościół wyznania rzymskokatolickiego, ale ostatecznie została opuszczona i zaczęła ulegać dewastacji. W roku 1962 roku większość wyposażenia wywieziono do Łańcuta, aby zabezpieczyć je przed kradzieżą. Pierwsze prace celem zapobieżenia niszczeniu cerkwi podjęto w roku 1983, kiedy uprzątnięto jej wnętrze, zabezpieczono pozostałe tam przedmioty oraz zorganizowano stałą wystawę fotograficzną dotyczącą zabytków cerkiewnych[3]. W 1985 pieczę nad zabytkiem objął utworzony między innymi do tego celu Bieszczadzki Oddział Towarzystwa Opieki nad Zabytkami